Na het lezen van dit artikel was ook ik een beetje ‘overwhelmed’: een idee voor een nieuw blogje lag al klaar over hetzelfde onderwerp: Engelse werkwoorden in de Nederlandse taal. Niet alleen ‘sharen’ en ‘shinen’ horen we steeds vaker, maar er lijken steeds meer verbasteringen bij te komen.
Zo hoorde ik laatst iemand zeggen ‘dat we dat misschien moeten reverse engineeren‘. Op televisie worden deelnemers aan talentenjachten geprezen omdat ze fantastisch ‘geperformed’ hebben en echt wisten te ‘deliveren’. Met goede ‘capabilities’ komen die talenten er dus wel.
Als we de boel strak willen organiseren dan moeten we ‘alignen’ en als we niet begrijpen wat dat is dan vragen we gewoon of iemand ons kan ‘enlightenen’.
Buitenstaander
In een gezelschap van drie of vier studiebollen laatst werd driftig gesmeten met allerlei termen en verbasteringen. Het had iets komisch en inwendig moest ik lachen; ik voelde me bijna een buitenaards wezen. Ik begrijp de termen wel, en als ik aan zo’n conversatie meedoe probeer ik het liefst Nederlandse termen te gebruiken. Om tijdens een gesprek al die woorden in je hoofd te gaan vertalen maakt zo’n gesprek vermoeiend en mijn aandacht gaat dan al gauw naar iets anders.
Ik ben een groot voorstander van het gebruiken van je moerstaal; er zijn voldoende mensen die écht niet zullen begrijpen wat er met deze kromme verbasteringen wordt bedoeld. Misschien is het hip (of cool, of dope, of awesome), of dikdoenerij, maar ik heb het idee dat het op die manier spreken andere mensen buitensluit.
Heldere taal
In het ‘echte’ Nederlands kunnen we er trouwens ook wat van. Een erg leuke site is Bobotaal waar de meest ongelooflijke zinsconstructies te vinden zijn. Maar niet alleen in Nederland kennen we gewichtigdoenerij; Raymond van het Groenewoud deed mee aan een initiatief van Belgisch radiomaker Jan Hautekiet en paste dikdoenerige taal toe op een liefdesliedje (vanaf 01:23). U vindt het vast herkenbaar.
Waar ontstaat dit taalgebruik eigenlijk? In de collegebanken? Op het werk?